Geld als water: het jacht

Voor de crisis was het hebben van een boot rozengeur en maneschijn. Geld was er voor sommigen genoeg, en het minste wat je toen moest hebben was een grote indrukwekkende boot. Om je gasten op te kunnen ontvangen, om ze te verwennen met drankjes uit de rijkelijk aanwezige koelkasten, en soms zelfs een vaartochtje.

Tenslotte had je die boeg- en hekschroef, de twee motoren er tussenin niet voor niets.
En als het niet al te hard waaide kwam je die haven best wel uit, en zelfs weer in.

De tijden zijn veranderd.

Daar kwamen we vandaag achter in een verkoophaven in Drimmelen. De makelaar vertelde dat er wel belangstelling was, maar dat de mensen vooraf op internet de schepen bekeken, en de vragen per mail stelden.
Goed.
Tot we (twee oud- schippers) op één van de schepen (van een vriend) een kijkje namen.

Er was niets persoonlijks meer aan boord. Ondanks de tien jaar was het schip in nieuwstaat (zij het met wat groene uitslag op het dek). Ongebruikt.
Als een mooie vrouw waar niemand van hield of had gehouden.
Kil, onaandoenlijk, zonder verhaal. 

Toen zagen we eigenlijk hetzelfde beeld bij heel veel van de andere schepen. Eigentijds, zonder liefdevolle schipper, opgeruimd, als nieuw. Goed in de verf. Voor bijna belachelijke prijzen.

Het is goed dat de crisis deze would-be schippers uit de boom schudt. jammer dat de schepen gewoon te koop liggen. Maar vroeger of later komt er wel iemand.
Als NBTC werk maakt van het bekend maken van de 13.800.000 bezoekers met het varen met een schip. In een van de meest geschikte landen op aarde. Qua vaarwegen, qua faciliteiten.

De lente komt er weer aan. Laat ons van wal steken en genieten!