Wat een opgefokte schipper in de haven al niet teweeg kan brengen...

Eén van de vaste ligplaatshouders komt terug van een rondvaart en bij de koffie komt hij met een heel verhaal over een haven die zijn tarieven verhoogd had. Bij navraag door de schipper werden de kosten van de Blauwe Vlag als oorzaak. Dat leek miij voedsel voor een blogitem. Tot ik wat naspeuring ging doen waar de Blauwe Vlag voor staat: 95 jachthavens in Nederland die de uitgangspunten van de Blauwe Vlag onderschrijven en daarmee de zorg voor onze omgeving vastleggen. En niet voor € 1.800,= per jaar maar voor een kleine € 600,= (dat staat helaas niet op de verder informatieve website www.blauwevlag.nl). Dus dat kan nauwelijks de oorzaak zijn van een forse liggeldverhoging.

Waar staat de Blauwe Vlag voor?
De Blauwe Vlag is een exclusief eco-label dat wordt uitgereikt aan meer dan 3500 stranden en Jachthavens in ruim 30 landen in Europa, Zuid-Afrika, Marokko, Nieuw Zeeland, Canada en het Caribische gebied.

De Blauwe Vlag is een internationale milieuonderscheiding, die jaarlijks wordt toegekend aan stranden en jachthavens die aan de campagne deelnemen en aangetoond hebben schoon en veilig te zijn.

Het doel van het Blauwe Vlag Programma is om overheden, ondernemers en recreanten blijvend te betrekken bij de zorg voor schoon en veilig water, mooie natuur en een gezond milieu. Het mogen voeren van een Blauwe Vlag is een erkenning voor de inspanningen die de strandgemeente of jachthavenbeheerder op dit gebied heeft geleverd. Voor de toerist is de Blauwe Vlag internationaal het herkenning- en kwaliteitssymbool voor goede stranden en jachthavens.

De Blauwe Vlag is een initiatief van FEE (Foundation for Environmental Education). FEE is een onafhankelijk internationaal netwerk van organisaties uit inmiddels 59 landen die zich inspannen op het gebied van natuur- en milieuvoorlichting. 
Voor Nederland heeft FEE-N zitting in FEE.

Dit lezende? Nauwelijks aanleiding voor een kritisch artikel...

Ervaren schippers weten het: kleine speedboten richten soms hele ravages aan in waterverplaatsende schepen.

Varend op de Maas van 's Hertogenbosch naar Sint Andries was zo'n dag. In de verte zie je een witte sluier water op het water, en door ervaring wijs geworden weet je dan dat er een speedboot in aantocht is. Even later kun je ook inschatten: is het een kleintje die een rimpeling in het water achterlaat en een berg lawaai in de lucht, of een wat grotere die een berg water verplaatst, een diep grommend geluid verspreid, en per vaar-minuut tientallen kilo's brandstof lichter wordt.

Vooral deze tweede soort geeft, tenzij ze bijtijds inhouden en je met een normale snelheid tegemoet- of opvaren, een enorm lastig te verwerken golfslag.

Eén ding hebben beide soorten schepen gemeen: bestuurders/eigenaren die met een glazige blik voor zich uit staren, veelal rijk gelardeerd met tatoeages, maar vrijwel altijd met hetzelfde kapsel: een geschoren koppie. 

Over een maand staan ze weer aan de lopende band of op de bouwplaats. Dan keert de rust weer terug op het water. Vaak laten ze een forse dotatie aan 's Rijks schatkist achter. Zo heeft ook snelvaren zijn goede kanten.